رهایی

اشکهایم از اعماق زمان می جوشد  

       و چون سیل بر شور بدختیم هجوم می آورد

    

                             نمی خواهم که با او همراه شوم

      

   بگذار تا سیل شوربختی  نسلهایم را

               

      که چون زخمی چرکین بر صورت منجمدم خشکیده

                                       

                                       با خود ببرد

 من خود را به باد می سپارم

من  خود را به باد می سپارم

                           

            

  و گیسوان سیاهم را

                با تبر قطع میکنم

                       تا دیگر مرا پیوندی نباشد با زمین

 تا رها باشم 

رها

  

اکنون سر بلند میکنم

                   و خود را

                         به باد می سپارم

           

                 تا که با خود ببرد مرا هر جا که خواست

                                                        نیلوفر

                             

                                                   خرداد 1390